İmza, yazı icat edildikten sonra kullanılmaya başlanmıştır. Yazının icadından önce, yaklaşık 35.000 yıl önce mağara resimlerinin altlarında çeşitli semboller bulunmuştur. Orta Asya Türkleri ve Kızılderililer, kendi kabile ve oymaklarını belirtmek için çeşitli sembol ve işaretler kullanmışlardır. Bu sembollere imza denilmez. El yazısıyla atılan imzaların kim tarafından atıldığı bilinmese de, XVII. yüzyılda Avrupa'da kullanılmaya başlandığı bilinmektedir. Bir imzanın özelliği, o kişinin malı olması ve o kişiye ait olmasıdır. Bu nedenle kullanılan imzaların çeşitli türleri vardır.

Elektronik imza, başka bir elektronik veriye eklenen mantıksal bağlantısı bulunan ve kullanıcının kimliğini tanıma amacı için kullanılan elektronik veriye denir. Bir bilginin üçüncü şahısların erişimine engel olarak elektronik ortamda, kapalı devrede orijinal hali ile bozulmadan karşı tarafa emniyetli olarak iletilmesinde kullanılır. Elektronik imzada da kişinin tek imzası yoktur; her imzalamada elektronik anahtar ile kişiye ait imza oluşturulur. Elektronik imza kamu ve özel sektörde güvenilirliği nedeniyle yaygın olarak kullanılmaktadır. Elektronik imzanın kendine has bazı özellikleri vardır: veri bütünlüğü, kimlik doğrulama ve onaylama, inkâr edilemezlik. Elektronik imza kanununda elektronik imza, elle atılan imzaya eşdeğer tutulmuştur.

Soyadı Kanununun 2. Maddesinde, söyleyişte, yazışmada, imzada önad önde, soyadı sonunda kullanılır. Borçlar Kanununun 14. Maddesinde ise imzalarda üzerine borç alan kimsenin el yazısı olması gerektiği belirtilmiştir. İmza çeşitleri ne kadar çok olursa olsun, mutlaka imza her zaman aynı şekilde el yazısı ile ön ve soyadın tamamını veya baş harfinin konulmasından sonra soyadının tamamını içerecek şekilde atılmalıdır.